Doğrusunu isterseniz bazen sinir olurum Ara Güler'e, hiç sevmem fotoğraf sanatı hakkındaki sözlerini ve foto muhabirliğini göklere yüceltmesini. Sürekli huysuz ihtiyar havasında olduğu için de sevmem. Sürekli aynı fotoğraflarının dergilerde, kitaplarda, gazetelerde yıllar yıllar boyunca karşıma çıkması da sinirlerimi geren bir diğer konu.
Ama Ara Güler'i severim bir yandan, asi ruhlu bir fotoğrafçı olduğu için, söylemlerinde belli bir tutarlılığı taşıdığı için severim, biraz da fotoğrafçılığın belge kısmına spot ışıklarını tuttuğu ve bizi düşünmeye sevkettiği için severim.
Bir de herkesin bilmediği ve günyüzüne çıkarmadığı ve içindeki sanat dozu aşırı olan çok iyi fotoğrafları olduğu için severim.
Ek:
2006 yılında görüşlerine çok değer verdiğim ve fotoğraflarına bayıldığım Murat Eren'in "Ara Güler'i sevmiyorum" başlıklı yazısına şöyle bir yorum yapmıştım:
Ara Güler ilginç bir kişilik, beğenmesem de kendi içinde tutarlı bir duruşu var:
“Sanat dediğin palavradır yalandır. Müziği de öyle, resmi de. bir de çok büyük bir yalan var. O da sinema. Her şey yeniden kurulur, aslıymış gibi oynanır. Fotoğraf yalan konuşmadığı için sanat değildir. Sadece gerçekteki bir parçanın zaptedilmesi, tarihe mal edilmesidir. Bu nedenle belgesel fotoğraf sanattan da mühimdir. Sanat olsun olmasın ne olacak? Evvela belge olmalı. Ben işin palavrasında yokum.” demiş. (28.09.1997, Cumhuriyet)
“Kendimi çok seviyorum. Ben şımarık bir piçim. Neden beğenmediğim yönüm olsun kızım.” (Sabah, 13 Temmuz 1997, Rana Doğruer’in “En beğenmediğiniz yönünüz nedir?” sorusuna yanıt.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder