Tabiatın elleri

(c) Alex Masi

Bugün gazeteleri okurken yukarıdaki fotoğrafı gördüm.

Alex Masi, ABD'li bir fotoğrafçı. Hindistan'a 2009'da gitmiş ve o zaman 9 yaşındaki Poonam'ı yağmurun tadını çıkarırken görüntülemiş ve bu fotoğraf ile 2011'de 5 bin dolarlık bir ödül almış. Alex Masi, kendisine verilen ödülü maddi olarak sıkıntı çeken Poonam ve ailesi için harcamaya karar vermiş. Poonam'ın babasına bir iş kurulmuş ve Poonam okula gitmeye başlamış.

Bu bilgilerle öğrendiğimiz ve düşüncelerimizin akışını etkileyen konular var. Bir fotoğraf insanın hayatını değiştirebiliyormuş. Yoksulluk üzerine düşünebiliriz, gelir dağılımı, dünyanın ve insanlığın karanlık yüzüne bakabiliriz.

Fakat bu fotoğraftaki asıl iyilik ve etkileyici olan şey nedir diye düşündüğümde, gördüklerimin doğa ve insan üzerine çok daha saf, kendiliğinden ve doğrudan duygular barındırdığını anlıyorum.

Alex Masi'nin sitesindeki diğer fotoğraflar, dünyanın bildiğimiz acı yüzünü gösteriyor. Ama bu fotoğraf diğerlerinden çok farklı. Hazırlık yok, herkes kendi halinde. Muson yağmurları ve bir çocuk var sadece. İşte bu kadar. O ana bakıyoruz, yağmurun düştüğü saniyelerde dünyanın ve küçük bir kızın yüzüne akışını izliyoruz.

Çocuğun gözlerinin kapalı olması, bana çok şey gördüğünü ve aynı zamanda anladığını gösteriyor. Bazen görmek için insanın gözlerini kapatması gerekiyor.

Bir süredir canım sıkkın, mutsuzum. İnsanlar da hiç yardımcı olmuyor. Tam aksine, moral bozucu saldırılara uğruyorum. Oysa şu fotoğraf bana çok iyi geliyor. Kötülükleri unuturum ama bu fotoğrafı unutmayacağım. Çünkü bu fotoğraf benim yanlış düşündüğümü söylemiyor, beni terbiye etmeye, beni acımasızca eğitmeye çalışmıyor.

Bu fotoğraf, kulağımı çekip benim hasta bir kişiliğe sahip olduğumu ve tedavi görmem gerektiğini söylemiyor. Daha çok çalışmamı veya intihar etmemi de istemiyor. Paradan, insanın toplumdaki yeri gibi saçmalıklardan filan da söz etmiyor.

Bu fotoğraf her şeye rağmen hayatın güzel olabileceğini, en kötü koşullarda bile yaşanan bir güzelliğin insana kendini iyi hissettirdiğini gösteriyor. En azından benim anladığım bu. Belki yarın başka bir şey görürüm. Ama şimdi gördüğüm şey bana umut veriyor. İnsanların yapamadığını bir fotoğraf sessiz sedasız başarıyor.

Yaşamaktan duyulan sevinci, bu hoşnut olma halini gördükçe kendimi iyi hissediyorum. Hem sanata duyduğum inanç güçleniyor hem de iyiliğin bazen beklemediğimiz bir yerden gelebileceğini anlıyorum.

Hafızamdaki diğer güzelliklerin yanına bu fotoğrafı da ekliyorum.