Fotoğrafçılar aile fotoğraflarını çoğunlukla belli bir açıdan ve aile üyelerini de bir noktada toplayarak çekiyor. Yolanda del Amo'nun aşağıda görülen fotoğrafı da bu noktada belki biraz yapmacık duruyor (sanki toplu geleneksel aile fotoğrafları öyle değilmiş gibi, oysa onlar da yapmacık ve insanların yüzlerinde hep zoraki, hep görev gereği kondurulmuş bir gülümseme vardır çoğu zaman). Fakat ben bu fotoğrafı yine de diğerlerinden farklı olduğu için sevdim.
Hem bu fotoğraf doğrudan ve açıkça; evlilik, kadın erkek ilişkileri, yalnızlık ve yabancılaşma üzerine fikir üretmeye de çağırıyor. Bu açıdan fotoğrafa baktıkça -görüntünün bir mizansen olduğunu düşünsek de- önce zihnimizdeki geleneksel/modern ilişki/yaşantı şablonları üzerine, belki sonra daha da ileri giderek hayatın anlamı üzerine, kişisel özgürlükler, ev, çocuk ve diğer sorumlulukları incelemeye başlıyoruz. Üstelik bir zaman sonra fotoğrafı unutuyoruz! Demek istedğim, iyi veya kötü fotoğraf değil burada söz konusu olan, fotoğrafın başarısı fotoğraf meraklılarını dahi fotoğrafı düşünme eğiliminden çıkartarak insanı başka yönlere çekmesinde değil mi?
Sanatçının "Archipelago" (takımadalar) serisi hepsi aynı ruhu taşıyan benzer fotoğraflardan oluşuyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder