Saatime bakıyorum. Sonra gözlerimi fotoğrafa çeviriyorum. Fotoğraftaki çocuğu düşünmek için oturmamıştım masaya, oysa bu çocuk kötü taranmış bir fotoğrafın içinden her nasılsa bir yolunu bulup gözlerimden zihnime bakıyor. Masanın sol tarafında bugünkü gazeteler var. Dün yaşanan olaylardan söz eden gazeteler. Fotoğraftaki çocuk üzülüyor mu bilmiyorum, zamanın daraldığını anlıyorum. Çok az vakit kaldı. Geçen gün dayım öldü. Akşam üzeri 19:00 sıralarında toprakla buluştu. Geri döndük ve yemek yedik. Dayım dün bu saatlerde çayını içiyordu diye düşündüm. Fotoğraftaki çocuk beni anlıyormuş gibi baktı. Saatime yine baktım. Yazı bitti.
1 yorum:
acıklı bir hikaye...
Yorum Gönder