Maggie Harrsen ABD'li bağımsız bir fotoğrafçı. Bugün tesadüfen bir fotoğrafına rastladım ve şaşırdım. Ancak aslında fotoğrafta şaşırılacak bir şey yok görüleceği üzere, çünkü fotoğrafta zaten pek bir şey yok; görüp görebildiğimiz bir yatak, yorgan, yastık, perde ve duvar. Fakat gözlerim canlı renklerle bezeli veya siyah beyaz pek sanatsal ve çarpıcı fotoğrafların arkasından böyle bir fotoğrafa rastlayınca nefes aldı bir anlamda. Fotoğrafçının sitesini ziyaret ettim hemen ve diğer fotoğraflara baktığım vakit bu fotoğraflarındaki sadelik ve doğallığın aslında gören gözler için ne kadar hayati ve şiirsel bir değer taşıdığını farketttim.
Her gün gazetelerde, dergilerde gördüğümüz fotoğraflarda ne çok şey var aslında değil mi! Fotoğraftaki karmaşa ve biribirini iterek kendine yer açmaya çalışan gereğinden fazla ayrıntılar nedeniyle hakiki fotoğraf kaçıp gidiyor olabilir mi?
İyi şairler şiirlerinde gereksiz kelimeleri barındırmazlar, Maggie Harrsen tam da öyle yapıyor bence, doğal ve sade olanı gösteriyor, gürültüden patırtıdan uzakta, şu acayip dünyaya yeni bir gözle bakmamız gerektiğini hatırlatıyor.
Büyük şair Nazım Hikmet'in
Mavi Liman şiirini bilirsiniz, bilenler hemen mırıldanmaya başlamıştır bile: "Çok yorgunum beni bekleme kaptan. / Seyir defterini başkası yazsın. (...)" Ama şiiri bilmeyenler Cem Karaca'nın sesinden şarkı olarak duymuştur zaten. Şimdi ne ilgisi var demeyin. O şiirin fotoğrafla derin bir ilgisi var bence. Hangi fotoğrafçı bizi gönlümüzdeki mavi limana çıkarabilir?
Çünkü gözlerimiz çok yorgun.
